نیمکتِ من

به نام خالق بر حق  چند روزیه که تمرینای بسکتبال تیم دانشگاه رو میرم ( نزدیک مسابقاتِ بسکتبال دانشگاهیه و خب کیه که بدش بیاد مسابقه بره). تو فکر این بودم که کاشکی زندگی و هدفاش هم مثل همین بسکتبال بود، یه مسابقه بود (امتحان پایانی)، یه مسیر مشخص بود، باید توش میجنگیدی و اخرشم نتیجه با توجه به تلاشت معلوم بود... راستش خیلی وقت بود، حدود دوسال، که دیگه منظم تمرین نمیکنم. بعضی وقتا با دوستام تو شهرمون یه سالنی میریم یا بعضی وقتا تمرینای تیم دانشگاه. ولی این مربی تیم دانشگاهمون آدم خیلی پیگیر و دلسوز و درواقع "عاشق بسکتبالی" هست و هر وقت میرفتم سر تمرین خیلی اون عشق به بسکتبال و آموزشش رو حس میکردم و هر دفعه به خودم فحش میدادم که چرا منظم نمیرم تمرین، هم مربی خوب، هم حالم رو خوب میکنه هم باعث میشه وقتم ازاد بشه! (این رو که هرچقدر بیشتر وقتم پر باشه بیشتر آزاده، شاید یه بار نوشتم دربارش) و کلا جمع همه‌ی خوبی ها بود. ولی خب من هی نمیرفتم، دلیلش رو هم خودم دقیقا نمیدونم و دوستم ندارم الکی روش برچسب تنبلی و و این چیزا رو بزنم، چون اینا فقط پوششن و آدم رو از فکر کردن به اون دلیل ا

 هدف شما، قطب نمای شماست.اگر هر روز سر در گم می‌شوید و انگیزه های‌تان کمرنگ می‌شوند، بخاطر این است که یا هدف ندارید یا اشتباه انتخاب شده است! یکی از دوستای خوبم (در واقع تنها دوست خوبم) این مطلب  کوتاه رو  تو تلگرام برام فرستاد که یه کمی بردم تو فکر، در واقع بردم به گذشته، اوردم به حال و فرصتی داد برای اینکه بیشتر به خودم فکر کنم... وقتی خوندمش با خودم گفتم باید الان دوباره متحول بشم؟ یه انقلاب توم صورت بگیره و هر چی که داشتم رو دوباره روش فکر کنم؟ اما نه،‌ درسته که من هر روز سر در گمم، و هر روز انگیزه هام کمتر میشه و هدفی هم ندارم، اما...  امّا این موضوعی نیست که اولین بار باشه که دارم بهش فکر میکنم. همین بی هدفی، همین سوال های بی جواب، مسایلی بوده که منو تا قعر دره ها پایین برده، یا بهتره بگم سقوط داده. نه‌! نتونستم براش جوابی پیدا کنم ینی شما پیدا کردین؟ دو سه تا سوال ساده، من کیستم؟ دلیل بودن چیست؟...  یه زمانی فکر میکردم اگه جواب این سوال هارو ندم هیچ کاری نمیتونم بکنم، هیچ کاری معنی نداره، هیچ کاری دلیلی نداره  و واقعا هم درست بود، الانم درسته... ولی اون طرز فکر باعث