نیمکتِ من

به نام کامل‌ترین فکر میکنم رسیدم به سن 70 یا حالا شایدم 80، دیگه نه شور و شوقی برای مسیر‌های جدید، نه انرژی و از همه مهمتر امیدی دیگه به آینده وجود نداره، کم کم ایده‌آل هات تموم شده، به عادت هایی که تا حالا تو خودت پروروندی مشغول میمونی. اون موقع کم کم برمیگردی به گذشته‌ات بررسی میکنی، الان رو میشه با سرعت و سرگرم کردن گذروند و کلی سوالو بی جواب گذاشت اما اون موقع چه جوابی داری به خودت؟ شاید اون موقع جور دیگه خودتو مشغول کنی، ولی مگه حوصله‌ای برای تغییر هم مونده دیگه؟  چه میکنیم با عمرمون؟  اون موقع چه جوابی منو راضی میکنه؟ اون موقع که تک تک لحظه‌هام جلوی چشمم با ابهت له شده‌ی خاصی رژه میرن. این که تمام تلاشم رو برای کمک به انسان و جامعه کردم. کردم؟ یا این که یه زندگی مستقل با چند تا بچه‌ی موفق تربیت کردم. یا این که کتاب های زیادی خوندم. خب برای جی خوندی؟ یا این که در سیاست بسیار تامل کردم و در کار سیاست مداران نقد فراوان داشتم. خب نتیجه‌ای داشت؟ چیزهای زیادی رو سعی کردم تجربه کنم تا این دنیا رو بیشتر بشناسم. شناختم؟ هنوز دلیلی برای بودن پیدا نکردم. نمیدونم چه باید کرد، چه با

امروز،‌ روزی که صدای بلند نوحه سرایان حسینی فضای شهر را پر کرده، همین امروزی که طبق عادت جامعه باید در خیابان باشم به سر بکوبم و سینه بزنم، اشک بریزم، از خود بی خود شوم... نبودم، نزدم، نریختم و نشدم! ساعتی بیرون رفتم تا ایده آلی که در ذهنم از عزاداری ساخته بودم را ببینم و انقدر فاصله داشت که همه‌اش یکجا و یکدفعه و با اولین قدمی که در کوچه گذاشتم خراب شد و از  تمام یک ساعت پیاده رویم در خیابان حتی صحنه ای در یاد ندارم.. شاید کمی حرف هایم را نفهمید و حیران شوید، اشکالی ندارد بگذارید کمی هم را بیشتر بفهمیم.. اشکالی ندارد، اگر بار سنگین عمل نکردن به عادات فرهنگیم روی دوشم است به جایش لذت درد عقیده کشیدن بی حسش میکند، آن چنان بی حس که فراموشش میکنم. تمام بغض های داشته و نداشته ام پشت این پلک سنگینی میکند و کیست که مرا یاری کند؟ کیست؟ در این دنیای پر از شوریدگی احساسات کیست که عقل مرا سیراب کند؟ کیست؟  نه نیست. تقدیر ما این بود که تنها بمانیم و این تنهایی و دور بودنمان از یکدیگر باعث شکهایمان شود. مدتی در محیط حل شویم ولی باز به اصل خویش هجرت کنیم و به خود بازگردیم. ولی هر لجظه از