نیمکتِ من

سرمای زمستون امسال انگار خیلی زودتر داره تا مغز استخون نفوذ میکنه. انگار قراره طاقتم امسال دوبرابر طاق بشه و نمیدونم این یکی قراره بشکنه یا رشد بده...  این سرماش انگار قراره برعکس پارسال از درون شروع شه و بعد به بیرون برسه. ما که همیشه زمستونمونو دوست داشتیم. امسال دو برابر دوستش میداریم. خلاصه که این سرما و حرکت کند و فکر بسیار برای یک قدم و صبور نشستن وسط کوران از سنت های قدیمیِ زمستونیه که انگار هر سال باید تکرار شه :)