نیمکتِ من

راستش واقعا خوشحالم، راضی که نیستم از خودم هیچ وقت :)) ولی خب خوشحالم. یعنی در واقع هر وقت که حس میکنم جایی مفید بودم و مخصوصا اگه در ارتباط با انسانی باشه. واقعا دارم فکر میکنم و میبینم که این مدت هیچ چی به جز حس مفید بودن و خوشحال کردن دیگران نبوده که انقدر بهم حس زندگی و امید و سرزندگی داده. حس هایی که شاید این یکی دو سال دنبالشون بودم.  کاشکی زندگی همین باشه. کاشکی بشه اون حقیقتی که پشتش هست رو توی همین مسیر پیدا کرد.